Theo Olof, geboren op 5 mei 1924 in Bonn, kreeg zijn eerste vioollessen van zijn moeder, een bekende vioolpedagoge en soliste, en debuteerde op vijfjarige leeftijd in Bonn. In 1933 ging hij met zijn moeder in Amsterdam wonen en werd leerling van Oscar Back. Toen hij 11 jaar oud werd, speelde hij het Vioolconcert van Paganini met het Concertgebouworkest o.l.v. Bruno Walter.

Vanaf 1945 maakte Theo Olof vele internationale concerttoernees. In Nederland gaf hij een groot aantal eerste uitvoeringen van vioolconcerten, o.m. van Benjamin Britten, Alan Rawsthorne, Oscar van Hemel, Hans Henkemans, Ton de Leeuw, Jan van Vlymen, Lex van Delden, Hans Kox, Bruno Maderna en Tristan Keuris.

In 1951 won hij de 4de prijs van de Koningin Elisabethwedstrijd. Van 1951 tot 1971 was hij concertmeester van het Residentie Orkest in Den Haag. Van 1974 tot 1985 bekleedde hij dezelfde positie bij het Concertgebouworkest in Amsterdam.

Theo Olof maakte tal van grammofoonplaten. Met Herman Krebbers vormde hij een internationaal bekend vioolduo. Ook zij maakten samen grammofoonplaten, o.m. van de Dubbelconcerten van Bach en Henk Badings en de 44 Duo's van Béla Bartòk. Met Daniël Wayenberg maakte hij een opname van Ravels Tzigane met de door Ravel voorgeschreven Luthéal, die door Olof werd herontdekt.

Theo Olof was heel vaak jurylid van vioolwedstrijden in binnen- en buitenland. Hij schreef eveneens een aantal boeken,waaronder Daar sta je dan, Divertimento, het kinderboek De Muziekwedstrijd, Melomedicon, over de relaties tussen Muziek en Geneeskunde, Mozart, geniaal componist en Mijn leven met Tsjaikovski.

Tot 1982 was Theo Olof hoofdleraar aan het Koninklijk Conservatorium voor Muziek te Den Haag. In 1994 trok hij zich van het concertpodium terug, maar hij bleef zijn andere functies vervullen. Hij was o.m. voorzitter van Het Nationaal Muziekinstrumenten Fonds en Officier in de Orde van Orange Nassau.